دیروز که کودک بودم
دیوارها چه بلند و مهربان بودند
و من سوار بر آنها ،
به آسمانی پاک و آبی ، 
کودکانه سرک می کشیدم !
اما امروز دیوارها چه کوتاه شده اند ! 
کوتاهتر از درخت گیلاس ، هم ، 
و من می ترسم ،
با آنها همراه و هم پیمان ،‌
به پابوس ماه بروم ،
به ستاره سری بزنم و
از ابرهای عاشق سراغ باران را بگیرم ! 
امروز درختان ،
به جای دیوارهای کودکی بلند و مغرورند ،
جوری که نشود به سلام شکوفه ها پاسخ گفت 
و چند گاهی را میهمانشان بود !
وای قناری ، می بینی ! 
دیگر هیچ بلندی ساده و مهربان نیست !  

* وقتی موذن گفت " الله اکبر " بغض با یه صدای بلند ترکید .. یادش اومد نذر کرده بود اگه خبری از اون بهش بدن ۳ روز اول رجب رو روزه بگیره .. هر کسی چیزی می گفت اما اون به کارش ایمان داشت و سلامتی خودش براش مهم نبود .. وقتی داشت اینا رو ذهنش مرور می کرد صدای گریش همه خونه رو برداشته بود .. هیچ کس خونه نبود پس می تونست تا مرز خالی شدن اشک بریزه .. از خبری که بهش داده بودن هم خوشحال بود هم ناراحت . خوشحال از اینکه سلامته و ناراحت از اینکه با یه غریبه فرقی نداشت .. هنوز تو رویا بود که صدای زنگ همه رویاشو پروند .. اشکاشو پاک کرد و با ماسک بی تفاوتیش درو باز کرد و گفت " سلام " 
...........

به شقایق سوگند که تو برخواهی گشت
                                  من به این معجزه ایمان دارم ...
باغبان دلشاد کنج ایوان زمزمه کنان می گوید: 
                  " منتظر باید بود تا زمستان برود، غنچه ها گل بکنند ... "
دیرگاهیست که من روزنه را یافته ام
                         به امید رویش لحظه سبز دیدار 
                                                           بذر بودنت را در دلم کاشته ام ...
با خودم می گویم :
   " نکند بی خبر از راه رسی و من دلخسته 
                         با آن همه گلهای آرزو
                                  در سحرگاه وصال جان خود را به تن خسته دشت بسپارم ... "

از نسیم خواسته ام مژده آمدنت را 
                                    به من عاشق رنگین بدهد ...
شک نباید به دلم پای نهد 
                من خانه قلبم را با اشک مژه گانم آب و جارو کردم 
                                                                        به امید پیوند
                                                                              به امید لبخند  
                                                                                  به امید صحبت
آسمان می خندد ، ماه همچون کودکی معصوم
                                                         سرسازش دارد ...
موجها می رقصند، نسترن نیز چو آهوی دشت
                                                به سرمه مشکی چشمانش می نازد ...
عشق را می بویم 
           زندگی می پویم
                  آسمان می جویم 
                            دلم اما غمگین سبد شیشه ای نگاه می بوسد ...

    هیچ تریدی نیست 
           من به این معجزه ایمان دارم 
                                    که تو هم می آیی 
                        همراه چلچله ها، همصدای چکاوک ،‌ هم پرواز قاصدک 
                                          هیچ تردیدی نیست 
                                                   من به این معجزه ایمان دارم 
                                                                      که تو هم می آیی
                                                                                    تو می آیی ...

                 

ای خالق هر قصه من ، این من و این تو
بر ساز دلم زخمه بزن ، این من و این تو
هر لحظه جدا از تو برام ماهی و سالی
با هر نفسم داد می زنم جای تو خالی
منم عاشق  ِ ناز تو کشیدن
به خاطر تو از همه بریدن ، تنها تو رو دیدن
منم عاشق انتظار کشیدن 
صدای پاتو از کوچه شنیدن ، تنها تو رو دیدن
تو اون ابر بلندی که دستات شبای شوره زاره  
تو اون ساحل دوری که هر موج به تو سجده میاره
تو فصل سبز عشقی که هر گل بهارو از تو داره
اگه نوزاش تو نباشه گل گلخونه خاره
منم عاشق  ِ ناز تو کشیدن
به خاطر تو از همه بریدن ، تنها تو رو دیدن
منم عاشق انتظار کشیدن 
صدای پاتو از کوچه شنیدن ، تنها تو رو دیدن
تو آخرین کلامی که شاعر توی هر غزل میاره
بدون تو خداوند توی شعراش غزل دیگه نداره
بمون که شوکت عشق بمونه که قصه گوی عشقی
نگو که حرمت عشق شکسته ، تو آبروی عشقی ..
منم عاشق  ِ ناز تو کشیدن
به خاطر تو از همه بریدن ، تنها تو رو دیدن
منم عاشق انتظار کشیدن 
صدای پاتو از کوچه شنیدن ، تنها تو رو دیدن
ای خالق هر قصه من ..
ای خالق هر قصه من ..