دوباره کوه نگاهی به عرش خواهد کرد 
                     دوباره سایه هم آغوش نور خواهد شد 
                                            و زمین، تشنه گاه معنی عشق 
                                                             و درختان، حضور وحدت سبز
دوباره چلچله از فصل عشق خواهد گفت 
                   دوباره واژه غزلخوان بوسه خواهد بود 
                                             و شعر، زمزمه راهوار انسانی 
                                                            و دست خاطر ما حلقه های بیداری
دوباره پنجه خورشید جلوه خواهد کرد 
                  دوباره آینه ها غرق نور خواهد شد 
                                             و زندگی طپش آشنای قلب یقین 
                                                           و رنگ باور فردا طلوع آزادی
                
             یارب به علی مرتضی میر هدی

                            آن مهر سپهر فضل.آن شیر خدا 

             چون دست عجل دامن عمرم گیرد

                             دستم مکن از دامن آن شاه جدا 

 این عید آسمانی رو به همگی دوستان به خصوص بابایی عزیزم تبریک می گم.

پاییز دارد می آید ،
بی تو ، با درد ، شاید ...
می گوید باور کن !
باید باور کرده باشی ، بی درنگ ..
می دانستی ؟!
مسکوت مانده ام ،
مسکوت تر از همیشه ، حالا !
سکوت برادر زندگیست ،
زیر سایه ی مرگ اما
من زنده ام ،
زنده تر از یک مرده ی متحرک ، حتی .
خلوت گزیده ام که رهایم کنند .
که فریادم را در مشت هایم بشکنم .
براستی بزرگ شده ام .
بزرگ تر حنانه ، بزرگ تر از مریم ،
بزرگ تر از ....................................
دلم می خواهد شعر بخوانم .
دلم خیلی چیزها می خواهد و 
مسکوتش گذاشته ام .
پاییز دارد نزدیک می شود و 
بهانه ایی تازه در چشمانم جان می گیرد .
دوست دارم تنها بمانم و تنها ...................
امروز ،
آه امروز نارون هایم ،
به بار می نشیند در پناه غربت !
بهشان یاد داده ام 
دنیا وفا ندارد ،
دنیا هیچ ندارد ،
دنیا فریب است ،
‌فراق است ، درد است 
وهم است ، تار است .
همیبشه رو به افول است ،
ستاره ی کام و اقبال .
هر چه برزگتر می شوی
بیشتر در خود فرو می روی و
می شکنی ...
روزم به غریبی چو شبی سخت سیاه است
تو بی خبری از من و یک شهر گواه است
آن گونه شدم محو به هجرت که ندانم
امروز چه روزی بود و این ماه چه ماه است
در آینه بنما نظری تا شوی آگاه
کاین موی سپید من از آن چشم سیاه است
چون پشت به یاران کنی و روی به اغیار
غم رو به من آرد ، که مرا پشت و پناه است ؟
بر دامن من آن چه نشسته است بود اشک
وز سینه ی من آن چه به پا خواسته آه است *

* کاش می شد ادامه داد . کاش می تونستم بگم حرف دلم رو به همون راحتیی که همیشه می گفتم اما تنها چیزی که خودم را باهاش آروم می کنم امتحان الهی هست . این یه رسم قدیمی از خداست . بنده هاشو امتحان می کنه تا ببینه چقدر صبورن . تا چه اندازه تحمل نشکستن دارن . نمی دونم سربلند می شم یا نه . نمی دونم می تونه بازم تلاش کنم یا نه . نمی دونم چرا هر چی مظلومیت آدما بیشتر می شه ................ . خیلی وقتا در اوج تمامیت پیدا کردن پا شدم و از اول شروع کردم . دارم دنبال اون قدرت و اون اعتماد بنفس و جراتی که در اوج نا امیدی داشتم ، می گردم . ممکنه پیداش کنم یا بکل خودمو بهش ببازم . دارم سختش می کنم . نه ! می دونم آدما همیشه در خسرانند ولی باور این خسران مدتها طول می کشه . تا بیایی باور کنی ، خودتم در قبال این باور از دست می دی . نمی دونم .. شاید باید دوباره سکوت کنم . باید سکوت کنم . سکوت کنم . سکوت کنم . سسسس ...

دلم از ابر و بارون به جز اسم تو نشنید 
توی مهتاب شبونه فقط چشمام تو رو دید 
نشو با من غریبه مثل نامهربونا 
بلا گردون چشمام زمین و آسمونا 
می خوام برگردم اما می ترسم  
می ترسم بگی حرفی نداری
بگی عشقی نمونده
می ترسم بری تنهام بذاری

                 

* عاشقا همیشه خوش خیال و ساده اند ، نه !!!!!!!!!!!!!!