‹‹به کجا باید رفت؟!
به کجا باید رفت بعد از این خاطره ها
که همه هستیِ من از آنهاست
من به هر جا که قدم بگذارم
من به هر جا که نظر میدوزم
همه جا خندة توست
همه جا خاطره دارم با تو
آه باران،باران
شیشة پنجره را باران شست
چه کسی نقشِ تو را از دلِ من می شوید؟!...››

تو نیستی همه غریبه اند،

 آشنائیشان را به رخ بیگانگیم میکشند

 و من به نرمی عبور یک قاصدک ...

از سر انگشتان لطیف یک پونه وحشی از کنارشان می گذرم

و با مهی از جنس نیاز به پنجره ای از نسل دلهای شکستنی

با سرخی غروب یک انتظار ناب آمدنت را نقاشی میکنم و خدا بی صدا به تو الهام

می کند که آن دخترک که پائیز دیوانه اش کردی دیگر نزدیکست هوای تکرار قصه ی

مجنون در بیابان سرگردانی به سرش بزند و تو می آیی و با اشارتی می پرسی ...

مگر من چقدر دیر کرده ام که تو دوباره ...

می دانی...

قلب کوچک من این روزها حرفهای نگفتنی اش لبریز است.

تا آن روز که خورشید را برایم هدیه آوری. 

نزدیک است...