گاهی…

گاهی فاصله ی آسمان تا زمین کم می شود، به اندازه ای که اگر دست هایمان را به سمت آسمان بلند کنیم، می توانیم لطافت ابر ها را حس کنیم.
این لحظه برای همه قابل تجربه است به شرط آنکه کمی به فکر دل های بزرگ باشیم.
به فکر بزرگترین دل عالم که غریب تر از همیشه، تنهای تنها صحراها را دور از چشم من و تو می پیماید.

آقا بیا!
چند وقت است دلمان لطافت ابرها را فراموش کرده است و دستهایمان قندیل بسته اند.
بیا! شاید که عبای آفتابی ات، دست های قنوت بسته مان مرا فرا بگیرد و قندیل های التماس آب شوند.