تو نیستی همه غریبه اند،

 آشنائیشان را به رخ بیگانگیم میکشند

 و من به نرمی عبور یک قاصدک ...

از سر انگشتان لطیف یک پونه وحشی از کنارشان می گذرم

و با مهی از جنس نیاز به پنجره ای از نسل دلهای شکستنی

با سرخی غروب یک انتظار ناب آمدنت را نقاشی میکنم و خدا بی صدا به تو الهام

می کند که آن دخترک که پائیز دیوانه اش کردی دیگر نزدیکست هوای تکرار قصه ی

مجنون در بیابان سرگردانی به سرش بزند و تو می آیی و با اشارتی می پرسی ...

مگر من چقدر دیر کرده ام که تو دوباره ...