قلم به لرزه سردی خزید بر تن پر زخم دفتر تاریک خاطرات من ؛ 
 و تو از هیچ زاده شدی ، که خط خسته تهدیدهای ذهن پریشان من باشی. 
رفیق! تو زاده شدی 
                 و انتظار سر آمد. 
                 هزار راه نرفته درون یک خط پر پیچ و خم ، گم شد؛ 
                و من – تصور تلخی که می گویند هست – به یک ترنم ، ما شد؛ 
                و انتظار سالهای قدیمی گذشت. 
تو زاده شدی. 
همزاد سبز زبردست رازهای زمانی که رفته بود؛ 
همراه راههای نرفته ، 
هم رسم بارش باران ؛ 
همنام نامهای کهن ، 
لیلا ، شیرین ؛ 
عذرای پاک طینت شبهای زرد من ، در زیر نور ماهتاب ، 
                با تن پوش تازه ای از جنس آرزو ،
                                                تثبیت شد در تقدیر شوم من. 
تلخ است واژه های مکرر ، اما باید نوشت : 
                                                               « دوستت دارم »