امروزدوباره دلم برایت تنگ شده است.مثلِ دیروزوحتمأ مثلِ فردا
امشب تنها برایِ تو مینویسم،همیشه از من می خواستی تا برایت بیان کنم همة دلتنگیهایم را،یادت هست؟
اینروزها هزارراهِ بی پایانِ دلتنگی ام رابه نام ِتومی پیمایم وکتابِ دلتنگیهایم به نامِ توورق می خورد.
اما دیگر تو نیستی تا دستانت نوازشگرِاحساسم باشند،نیستی تانگاهم را بخوانی و دردهایم را بفهمی.
دیروز حدیثِ آشنایی وامروزتکرارِجدایی.چه غریب شده ام!
شبی بارانی بود که کوبة کلبة قلبم را نواختی،و ما هر دو پا به کوچة مهر گذاشتیم.
سیبِ سرخی به من بخشیدی و شاخة سبزِدلم را چیدی.....و رفتی برایِ همیشه!
امشب قابِ عشقِ ترا لبِ طاقچة زندگی ام گذاشته ام.درست مثلِ هر شب.
تکه تکه هایِ قلبم زیرِ پایِ تو باران شده و میبارند.
امشب بی بهانه نیز می گریم.


باور نداشتم که گلِ آرزویِ من
با دستِ نازنینِ تو بر خاک اوفتد
با اینهمه،هنوز به جان میپرستمت
بالله اگر عشق چنین پاک اوفتد
میبینمت هنوز به دیدارِ واپسین
گریان درآمدی که:«خدا نخواست»
غافل که من به جز توخدایی نداشتم
اما دریغ و درد نگفتی چرا نخواست
بیچاره دل خطایِ تو در چشمِ او نکوست
گوید به من:«هر آنچه که او کردخوب کرد»!
«فردایِ ما»نیامدوخورشیدِ آرزو
تنها سپیده ای زدوآنگه...غروب کرد.
پاداشِ آن صفایِ خدایی که در تو بود
این واپسین ترانه ترا یادگار باد
مانَدبه سینه ام غمِ تو یادگارِتو
هرگز غمت مبادوخدا با تو یارباد.